4e dag Sukhothai

Ook in het ochtendlicht was het resort een plaatje. Om 8 uur werden we verrast met een heerlijk thais snoep-ontbijt, met onder andere papaya, chocoladecake, soesjes, koekjes en koffie.
Daarna wilde de gastvrouw ons graag om half 9 naar de ochtendmarkt brengen, maar wij hadden zin om langzaam op te starten. Ze tekende op een kaartje waar de markt was en welke bezienswaardigheden we zeker niet moesten overslaan. Handig!
Rond half 10 gingen we op weg op onze gehuurde rammelbakken. Wij waren de enige 'farang' op de kleurrijke ochtenmarkt met groente, fruit, vlees en kleding en vielen flink op met onze lengte en blonde haren.
Ons volgende fietsdoel was de tempelberg Wat Saphan Hin. Na een klim van 200 meter hadden we een prachtig uitzicht op het Sukhothai Historical Park. Op de berg stonden 'wat'resten met een enorme Budha.
Inmiddels was het verzengend heet geworden. Dus gingen we op zoek naar een schaduwrijke plek waar we wat konden eten, drinken en uitrusten. Als snel werden we tijdens het fietsen geroepen door een Thaise vrouw. 'You eat'? Er was verder niemand. Wij gingen zitten aan de tafel en ze kwam er direct bijzitten. Ze begon met ons wat Thaise woorden bij te brengen: Sa wa dee krab (m) en sa wa dee ka (v), de beleefde vorm van 'hallo' en khap kun krab (m) voor 'dank je wel'. Haar Engelse woordenschat was net zo beperkt als onze Thaise, maar met handen en voeten kwamen we een heel eind en hadden we een leuk gesprek. Haar naam was Mrs Chanson en ze was 1 meter 61; dat weten we omdat ze haar ID liet zien. Als we het goed begrepen is een deel van haar familie drie generaties terug vanuit Nederland naar Thailand vertrokken. Door haar naam vermoeden we dat ze Frankrijk bedoelde.
Nadat we een keuze gemaakt hadden uit de gerechten op haar menukaart, begon ze in haar buitenkeuken het maal te bereiden. In een grote wok stampte ze de kruiden fijn.
Het rook heerlijk!
Na het eten schoof onze kokkin weer aan voor een praatje. Ze deed ons nog een verhaaltje over haar borsten, die ze even in de houdgreep nam. Sylvia begreep waar het over ging, ik ben nog aan het gissen. Wij lieten op onze beurt braaf foto's zien van Lester en Stefan en van pap en mam. Ze nam hartelijk afscheid. Het liefst had ze dat we 'by noon' terugkwamen voor het avondeten.
We vervolgden onze rit op de fiets richting Sukhothai Historical Park en bezochten een aantal (resten van) tempels die stammen uit de tijd dat de Sukhothaise dynastie rond 1200 heerste. Het was fantastisch en boven verwachting!
Natuurlijk wilden we ook nog even genieten van onze unieke logeerplek, dus gingen we rond 4 uur terug om met wat lekkers en één chang te genieten. We hadden een 2e chang willen kopen bij 7eleven, maar de dame aan de kassa zei 'Sorry, not before 5'. De chang verdween onder de toonbank!
Na een uurtje relaxen kwam de eigenaresse ons vertellen dat we nu toch echt even mee moesten rijden naar een mooie plek voor de zonsondergang. Ze reed op de scooter met ons mee naar de rijstvelden waar we de zon achter de bergen konden zien zakken. Vandaag viel hij een beetje tegen. We zijn verwend geraakt in Scheveningen.
Toen de zon achter de berg was zijn we als een razende op de fiets gesprongen om een eettentje te zoeken vóór het donker werd. We hadden geen licht op onze fietsen, zonder licht rijden is hier net als in Nederland verboden en bovendien erg gevaarlijk door de donkere wegen. Het schemerde al waardoor we de weg slecht konden vinden. We besloten na een tijd maar weer richting het resort te gaan. Gelukkig kwamen we onderweg een restaurant tegen. Daar hebben we een heerlijke green curry gegeten.

Nu moesten we natuurlijk terug door het donker. We waren van plan om te fietsen: zonder verlichting, dat dan wel, maar er reed toch geen verkeer. In het aardedonker met de Iphone zaklamp als koplamp reden we terug. Binnen een paar minuten kwam er een auto van achteren aanrijden. Politie? Snel afgestapt, maar te laat. De auto stopte -geen politie- en een vrouw stapte uit een pick up. Er ontstond een komisch tafereel. Waarschijnlijk vroeg ze: of we verdwaald waren, niet konden fietsen omdat we geen licht hadden of iets van pech? Het grapje 'we dachten dat jullie van de politie waren' leverde de wedervraag op of zij de de politie voor ons moesten bellen, of toch liever de fietsen achter in de auto? Een lang verhaal kort: na doorlopen/ fietsen/ nog een keer stoppen en een gesprekje werd besloten dat wij verlichting behoefden op ons pad: Boedha-style all the way! De auto ging achter ons rijden tot het guesthouse, een minuutje of 10?
Op een gegeven moment sloegen wij linksaf. Het stel toeterde. We dachten dat zij de andere kant op gingen en afscheid namen. Maar nee. We reden de verkeerde kant op. We moesten naar rechts! Damned, weer gered! We waren helemaal overdonderd door zoveel vriendelijkheid. Bij het guesthouse aangekomen wilden zij een foto van ons maken. Dat konden wij ook (in 2 keer: flitste ie niet? Hoe gaat die flitser ook al weer aan?). Wie wil van zulk volk geen foto hebben: altijd leuk op een verjaardag!